Twee verhalen uit het boek "Bore-out, een praktische handleiding voor begeleiders"

 1.    "Geen order te picken" 

​

Met het sportkatern vierdubbel opgevouwen in zijn binnenzak loopt Julius naar het koffieapparaat. Hij tapt een dubbele espresso en loopt ermee naar het toilet. Hij groet Rob vriendelijk, die die ruimte net verlaat.

Hij zet z’n espresso naast zich op de grond en gaat geheel gekleed op de bril van de wc zitten, haalt het stuk krant tevoorschijn, vouwt het open en is er al snel in verdiept. Af en toe neemt hij een slok koffie. Nu en dan dringt wat geroezemoes van andere toiletbezoekers tot hem door en wordt een toilet doorgetrokken.

Na een minuut of twintig is zijn koffie op en heeft hij het sportnieuws wel gezien. Hij rekt zich uit en kijkt om zich heen. Wat zal hij nou eens gaan doen?

Zijn oog valt op de vele teksten, die met viltstift op de muur van de wc zijn geschreven. Schuttingwoorden, maar ook hartjes om namen van verliefde werknemers heen.

Hij pakt zijn stift uit zijn binnenzak en denkt even na. Wat zal hij er vandaag eens aan toe voegen? Met hanenpoten begint hij te schrijven:

“Balthasar was hier

Die lust een potje bier

Hij houdt ook van een wijntje

Maar nog meer van een geintje!”

Terwijl hij gaat staan, bekijkt hij zijn pennenvrucht en grinnikt vanwege zijn eigen meligheid. Omdat hij het niet meer weg kan vegen, zet hij er een groot kruis doorheen.

Hij trekt de wc door en gaat de gang op. Zo langzaam mogelijk loopt hij naar de distributieruimte en kijkt op het orderscherm. Er staat één order genoteerd, maar die klant heeft hem gisteren gebeld, omdat hij omhoog zat. Dus die order heeft hij toen meteen verzameld en verstuurd. Geen werk, weer geen werk, net zoals gisteren, eergisteren en de vorige weken!

Rob staat ook een beetje besluiteloos in de deuropening. Die heeft dus ook niets te doen.

Ze kijken elkaar aan, knikken elkaar toe en nemen, zoals al vaker, zonder een woord te spreken het besluit om samen een wandelingetje te gaan maken in het park bij het bedrijf. Misschien kunnen ze wel kijken naar de bejaarden, die er jeu de boulen. Ze zijn tot nu toe niet gemist en ook nu zal waarschijnlijk niemand hun missen.

 2.   "Bodemloos" 

​

Als tweejarig jongetje kwam hij naar Nederland. Zijn adoptievader had hem in Zuid-Afrika opgehaald en na de lange vlucht en de rit met de taxi had de rest van zijn nieuwe gezin hem in een met slingers versierd huis opgewacht. “Welkom, Javi,” stond op een bord in de vensterbank, maar hij kon toen natuurlijk nog niet lezen. Zijn adoptieouders hadden al een biologische dochter van vijf en een zoontje van ongeveer zijn leeftijd. Twee witte kindjes die scherp afstaken tegen zijn zwarte huid.

 Hij kon zich daar weinig van herinneren. Wat hij wist, kwam uit de verhalen die zijn ouders hem jaren later nog vaak vertelden. Hoe hij bij hun eerste gezamenlijke maaltijd zijn bordje had leeg geschrokt en het daarna had schoongelikt. Hoe hij bij het spelen met zijn nieuwe broertje diens speelgoed steeds had afgepakt en ze het op de meest onwaarschijnlijke plaatsen terug hadden gevonden.

Vanaf zijn zesde speelde hij trompet. Hij zat bij de waterscouts en haalde het ene zwemdiploma na het andere. De ene hobby volgde de andere op en ook op school was hij niet met opdrachten bij te houden.

Hij werd voorzitter van de leerlingenraad en natuurlijk deed hij examen in een extra, achtste vak. Het eerste geld dat hij met zijn bijbaantje verdiende, besteedde hij aan een enorme bos bloemen voor zijn moeder en een etentje met zijn beide ouders. De week erna vroeg hij hun ongeveer iedere dag of ze ervan genoten hadden. Terwijl hij maar half luisterde naar hun lovende commentaar, was hij in gedachten al weer met een nieuwe verrassing bezig.

Hij wilde veel, kon veel en deed zelfs meer dan hij kon. Op zijn drieëntwintigste belandde hij bij een therapeut. Uitgeput, uitgehold, aan het eind van zijn krachten. Zijn biologische vader was onbekend, maar samen besloten ze dat het goed zou zijn, als hij zijn Zuid-Afrikaanse moeder op zou zoeken